Шушы кайгыны баштан үткәрергә, башкалар белән беррәттән авыр тормыш йөген үз җилкәсендә тартырга туры килә аларга.Сабыен кабык арбага салып, таң атканчы башка авылдашлары белән ул басуга уракка йөри, кул арасына керердәйләре әниләре белән эшли, ә калганнары үзләреннән кечерәкләрне карап калалар.Хәтта шундый көннәр була сабый авызына имезлек итеп салырлык ризык булмый. Шулай да алар сынмыйлар, балалары бик күндәм, әниләренең күзләренә генә карап тора торган, тырыш, миһербанлы булалар.
Ирләр китте, кызлар елап калды, Шаулап калды иген өлгереп. Басу капкасына чаклы озата барды Яше, карты, барысы өзелеп. Ирләр китте, кызлар елап калды, Елап калды күпме хатыннар. Туйда кигән күллмәкләре калды Күпме бала калды, ятимнәр.
Эх, апалар, абыйлар сугыш елларында Теңкәгезгә тиде авырлык. Заман авырлыгын күтәрергә. Зур кайгылар баштан үткәрергә, Кайдан тылсымлы көч таптыгыз да Кайдан алдыгыз сез сабырлык?! Сезнең сабырлыкка, батырлыкка Мәңге-мәңге хәйран калырлык.
Фатыйх Кәрими исемендәге мемориаль музей
